domingo, 30 de junio de 2013

LA CASA DE COIMBRA-cap. 7-final

O goberno da Casa de Coimbra, que estaba nas mâos do conde Arias Méndez ou Menéndez, tamén referenciado coma conde de Miño e de Saavedra, herdouno o seu sobriño Froila Gutiérrez, e a filla deste , a condesa Toda Froilaz, casada co conde Gonzalo Menéndez, quen viña sendo primo carnal seu, consta como a derradeira condesa de Portucale, sendo o seu fiel servidor até a sua morte, o conde Menendo González ou Gonçalves, quen sucede coma rexente do rei Alfonso V e a sua filla Elvira, coma Rex de Galicia.
Segundo consta en referencias documentaes, o conde MEM ( Munio )Glez. aparece coma conde de Portucale e benefactor do mosteiro de Lorvâo e tre os anos 985 e 988.
Aparece logo o conde Menendo González, neto da condesa Mumadona, referenciada coma gobernadora do territorio entre Douro e Miño, nomeando seu sucesor ao seu fillo Gonzalo Méndez, enfrontado co seu parente, o conde Gonzalo Menéndez, casado coa condesa Toda Froilaz. Ambolos dous morreron en batalla.
Entre os anos 985 e 1014 aparece referenciado coma gobernador do Condado Portucalense o conde Menendo Lucidís.
Aloito Núñez, casado cunha Gontiña, sen máis referencias, aparece referenciado coma sucesor do conde Menendo González ou Gonçálves no goberno do Condado Portucalense, coma confirmante de documentacións no 985 e coma defensor do Castelo de Vermoim entre 1015 e 1016.
Nuno Aloitez, casado cunha Ilduara (= Elvira) Menéndez, figura coma confirmante do rei Alfonso V de Asturias e León no ano 1025, xunto co seu fillo Menendo Núñez, referenciado coma gobernador do Condado de Portucale, sucedéndolle o seu fillo Nuno Mendes, casado cunha Gonciña, e citado coma o derradeiro gobernador de Portucale.
A partir destas datas, o goberno aparece nas mans do rei Alfonso VI, deixando o Condado de Portucale á sua filla Teresa, filla da condesa Ximena Muñoz ou Muñiz. O fillo de Teresa, dom Alfonso Enriquez será o primeiro rei de Portugal coma Alfonso I.

Se nos fixamos un pouco na orde de sucesión, confírmase que se mantiña a orde segundo se viña facendo dende os tempos do Imperio Romano.
Por outra banda, o feito de que os reises de Asturias mantivesen sempre unha relación coas mulleres da Casa de Coimbra amosa, evidentemente, non somentes que poderían ser moi meiguiñas e que enguedellasen aos rapaces, mais tamén podería ser que, polo meio, existirán “intereses políticos”, pois evidentemente, o territorio da antiga Galaecia sueva mantívose no seu “status” independente, e a proba témola, precisamente, nas referencias sobor dos territorios nomeados, ao longo do século IX, coma TERRAS PORTUCALENSES, logo, ao longo do século X coma CONDADOS PORTUCALENSES e a finaes deste século e comenzos do século XI aparecen xa coma CONDADO DE PORTUCALE.
No seu tratado sobor das raiñas de España -tomo 1- o historiador P. Enrique Florez fala sobor da condesa Ximena Muñoz ou Muñiz como “confidente” do rei Alfonso VI e responde a outros historiadores sobor dos “conceptos” das relacións que se mantiñan na época. A sua resposta coincide coas teorías de Vasconcelis, sobor do termo “amiga”, evidentemente con dereito a “roce”, é dicir, mantíñanse relacións sexuaes, mais que non era o mesmo nível que unha “concubina” ou variantes. ¡En resumo, a “amiga” era libre, independente e considerada ao mesmo nível que o seu “amigo” en termos de “igualdade de dereitos e obrigas”, e respeitada como “dona de séu”!
Se nos atemos a este condicionante, entón teríamola a herdeira real, dentro da orde de sucesión na xefatura da Casa de Coimbra, Teresa de Portucale, descendente posiblemente dun Mendo Arias, referenciado como fillo do conde Arias Méndez, segundo a relación da Casa dos Arias de Saavedra, a casa que gobernóu o condado da Limia ao longo dos séculos XI e XII, e referenciados coma descendentes do conde Suero, parente de San Isidoro de Sevilla- s.VII- e que receberon o goberno do neto de Hermenexildo Gutiérrez, o frade San Rosendo, derradeiro Princeps de Tude; e segundo a costume e tradición, o home da herdeira era quen obtiña os títulos e o goberno, polo que o rei Alfonso VI, que non era parvo nen tampouco persoa sen ambicións, soubo ben do que facía cando deixóu como herdeira do territorio portucalense á súa filla Teresa.
Mais logo de Teresa, a pregunta é ¿a quén lle correspondía o goberno, logo do seu fillo Alfonso? Porque segundo se observa, o goberno pasaba de pais a fillos ou de nais aos fillos, mais de seguido, tratándose dunha muller, o goberno das casas pasaba aos descendentes masculinos directos e pola orde de edade, e ¡velaí, pérdese a pista ao derradeiro conde, Nuno Mendes! E, por riba, temos varias líneas a seguir. Entre os séculos XI e XII aparece, en Tude, un persoaxe, referenciado coma “hebreo”, un tal Pero Mendes, mais pouco se sabe. Nas linaxes da Limia tampouco se atopa moita claridade, ¡tódolo contrario!, ainda que faise notorio que se referencie a unha das líneas desta casa, os “Pancenteno”, herdeiros do territorio do antigo señorío do Deza, con protagonismo entre os séculos XII e XIII, pelas suas reivindicacións sobor dos territorios que tiña o mosteiro de Melón.
O certo é que o sistema “hereditario de pais a fillos” estabeleceuse na Baixa Edade Media e, ainda que nos territórios da vella Gallaethia se mantivesen as tradicións nas familias, o certo é que as vellas casas difumináronse nas treboadas do Tempo, cobríndose de misterio e tamén esquecemento.

AIII
SX(866-910)
Hermes =Hermenexildo
Vimara

Alfonso
Fdo.

OII
(910924)
Arias
Gutier
Lucidio

Glo.
Diego

RII
930-950
Mendo
Froila
Nuno
Aloito
Hermenexildo
Mumadona
Menendo
OIII
950-955

Toda
Glo.
Nuno
Lucidio
Glo
Rdgo.
BII
985-999


Mem-1
Aloito-3
Menendo-4
Menendo-2
Gutier
AV
SXI(999-1027)



Nuno-5
Nuno
Elvira-raiña
Rdgo.
FI
1037-1065



Nuno-6

Sancha

Munio
AVI
SXII(1065-1109)



Nuno-7



Jimena
U
(11091126) T







Teresa
AVII
(11261157) AI

REINO DE PORTUGAL
AI
FII
(11571188) SI
Se nos fixamos na orde de sucesión no goberno do territorio portucalense, cos números, segundo aparecen referenciados os sucesivos gobernadores, podémonos facer unha idea do resto, ¡sobran palabras!
AIX
SXIII(11881230

LA CASA DE COIMBRA-Cap.6

Si hacemos un seguimiento de los linajes, tomando como referencia el orden cronológico de sucesión de la Casa de Asturias de comienzos del siglo X, entonces tenemos también como referencia los linajes que enlazaron con dicha descendencia, de modo que nos sirve como orientación para localizar a otros personajes y linajes.

A partir de este ejemplo, podemos seguir la pista de los enlaces de la Casa de Meneses y Alburquerque, hacia atrás, al igual que tenemos la de los enlaces de los reyes descendientes de la Casa de Asturias en el reino de Castilla-León.


ASTURIAS
ASTURIAS
Casa de COIMBRA

s.X
Alfonso III
Alfonso III
Hermes III


Ordoño II
Fruela II
Gutier


Ramiro II
Ordoño
Nuno


Ordoño III
Alfonso
Glo.
VILLAMAYOR

Bermudo II
Rodrigo
Goina
Rodrigo
s. XI
Alfonso V
Diego

Munio

Fdo I
Bernardo

Pedro

Alfonso VI
Pedro

García
s.XI-XII
Urraca
Tello

Guntroda

Alfonso VII
Alfonso



Fdo. II
Tello



Alfonso IX
Alfonso



Alfonso de MOLINA
Mayor



Casa de MOLINA



De este modo tenemos la localización de otro linaje: el de VILLAMAYOR.
Tenemos en cuenta en este estudio que la jefatura de una Casa Noble pasaba, tradicionalmente, siguiendo la Ley Romana, de padres a hijos primogénitos. En caso de morirse el hijo mayor, la jefatura pasaba por orden de edad, es decir, primero los hijos segundo, tercero y sucesivamente, a no ser que no hubiese, en ese caso pasaba al esposo de la hermana que siguiera al hijo primogénito o al pariente más cercano, es decir, un familiar carnal, bien fuese tío o primo.
El “orden cronológico de nacimiento” parece que fue respetado y seguido con toda escrupulosidad por las Casas Nobles de la Alta Edad Media, aunque por en medio se sucediesen peleas fratricidas que, en algunos casos, dieron lugar a enfrentamientos bélicos sangrientos; evidentemente, también se dieron casos de asesinatos, persecuciones y encerramientos, como la persecución que ejerció el rey Ramiro II de Castilla y León sobre los varones de su Casa, cegándolos y, en algunos casos, matándoles, acusándoles de “traición”.
La condena por “traición” implicaba el OLVIDO, prohibiéndose mencionar al personaje en cualquier documento, en resumen, ¡se le borraba del mapa, como si nunca hubiese existido!
Ello implicaba que su descendencia se veía condenada también, en ocasiones incluso se quedaban sin sus tierras y bienes, confiscados y entregados, por lo general, a la Iglesia.
Se observa que la familia del condenado no quedaba desprotegida, pasando a estar bajo la protección del pariente más cercano, el jefe de una Casa.
Así pues tenemos, en principio, el desarrollo de una posible línea del rey Fruela II de Asturias y León, en uno de sus hijos, referenciado como Ordoño el Ciego.
Encontramos referencias sobre la descendencia de Ordoño en la Casa de Saldaña y Carrión, apareciendo Alfonso casado con una hija del jefe de dicha casa, Diego Muñoz.
Sobre la esposa de su hijo Rodrigo Alfonso aparecen diferentes versiones, pero la que más abunda es la que dice que se casó con una hija del conde Gonzalo Menéndez, jefe de la Casa de Coimbra, líder político en su época, y heredero de la Casa de Riba Douro, casado con la condesa Toda Froilaz, hija del conde Froila Gutiérrez, tío de Gonzalo, y conde de Trastamara, sucesor en dicho título del conde Diego Fernández, gobernador en los territorios que correspondían a la Casa de Braga.

Casa de BRAGA
Casa de COIMBRA
Casa de ASTURIAS
Castela
Vimara
Hermes

Alfonso III
Leodegundia
Fdo.
Lucidio
Gutier
Gutier
Fruela II
Onega
Diego
Aloito
Froila
Nuno
Ordoño
Mumadona
Jimeno

Toda
Glo.
Alfonso
Glo.
Froila


Goina
Rodrigo
Menendo
SILVA
Al parecer, el sucesor de Diego Fernández, Jimeno Díaz, junto con su hijo Froila, son referenciados como “rebeldes”, desapareciendo todo rastro de Froila Jiménez, aunque continúa su linaje un hijo, referenciado como Paio o Pelayo Froilaz, alias El Diácono, casado con una descendiente de Fruela II, Aldonza Ordóñez. De esta línea, nace el linaje de los SILVA.

Casa de COIMBRA
Casa de ASTURIAS
s. X
Hermes

Alfonso III
Alfonso III
Leodegundia
Fdo.
Gutier
Gutier
Fruela II
Ordoño II
Onega
Diego
Froila
Nuno
Ordoño
Ramiro II
Mumadona
Jimeno
Toda
Glo.
Alfonso
Ordoño III
Glo.
Froila

Goina
Rodrigo
Bermudo II
Menendo
SILVA
En el desarrollo y enlaces de estas casas con otras y otros linajes descendientes del mismo tronco, se dan algunas controversias, que iremos viendo.
En principio, el desarrollo de la Casa de MENESES Y ALBURQUERQUE encaja perfectamente con el de la Casa de Asturias, convertida en Casa de Asturias y León a lo largo del siglo X y, posteriormente, en la de Castilla y León, a partir del siglo XI.
Entre las controversias, encontramos el hecho de que algunos matrimonios se realizaban entre primos carnales, en contra de lo estipulado por las normas eclesiásticas, lo que aparentemente, parecía cosa muy habitual en las casas galaicoportucalenses. También aparecen matrimonios entre sobrinos y tías, al igual que entre tíos y sobrinas, lo que sí resulta un tanto extraño por aquella época, en la que se respetaba mucho la cuestión moral, además estas familias tenían entre sus parientes a obispos, por lo que se desprende que había razones “de peso” para dicha “permisividad”, sospechando que o bien fuesen mujeres viudas, que casaban con el pariente soltero o viudo, o bien eran recogidas por una familia de la Casa, apareciendo como esposas, cuando en realidad no lo eran, tratándose de mujeres que se habían convertido en madres solteras, algo que no era bien visto, por lo que si no casaban, tenían que retirarse a la vida monástica. Aunque aparecen algunas mujeres viudas, que aparentemente continúan con la jefatura de su Casa, ¡excepciones!, y también las hay que no aparecen referenciadas casadas, sino como “amantes” o “amigas” de algún rey.
De todos modos, estas cuestiones sin aclarar debidamente, provocaron cierto tipo de desajustes que muestran la posible manipulación y maquillaje de muchos hechos, pero que no se hizo de modo adecuado, hasta el punto que atrajo la atención del Papa de Roma, provocando su malestar y consecuentemente que ordenase un mayor control para que se respetasen las normas eclesiásticas.